โพธิ์สะบัดใบ

โพธิ์สะบัดใบดังแกรกกราก
ใช่ว่าเสียงสากระคายหู
นกกาเหว่าเฝ้าร้องเรียกคู่
สะกดนิ่งงันอยู่ ณ ยามเย็น



วุ่นวายนักหนอชีวิตนี้
เหน็ดเหนื่อยข้ามปีไม่มีเว้น
ดิ้นรนค้นหา'ความจำเป็น'
คว้ามาได้ไม่เห็นเคยพอ



ตั้งแต่แรกแสงส่องต้องแผ่นฟ้า
ตื่นลืมตาหาได้ย่อท้อ
กี่ปากกี่ท้องร้องหิวรอ
กี่ก่อกี่พังความหวังทั้งปวง



แล้วใครกี่คนบนหนทางชีวิต
กี่ถูกกี่ผิดเคยคิดล่วง
กี่กอบกี่กำกี่ตักตวง
รวมได้กี่ห่วงบ่วงรัดคอ



จึงได้มานั่งฟังโพธิ์สะบัดใบ
เสียงแสกสากสั่นใจจริงหนอ
เจ้ากาเหว่ายังเฝ้าร้องเพลงรอ
โอ้ว่าพ่อแม่จ๋า...ลูกเหนื่อยเหลือเกิน



(บางกอกใหญ่ ๔ มกราคม ๒๕๕๓)