"บันทึกระหว่างทาง(๑)"

และแล้วสภาพอากาศก็เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ลมหนาวพัดมาอีกครา อากาศแห้ง สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมก็คือจะมีอาการผิวหน้าแห้งตึงหลังฟอกสบู่ ต้องใช้โลชั่นยี่ห้อซิตร้าทาทั่วหน้าเพื่อป้องกันหน้าแตก




ผมนั่งห่อตัวอยู่ใต้ผืนผ้านวมกลางดึก สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าของโน้ตบุ๊ค ไล้สายตาสำรวจตัวอักษรเรียงรายยาวเหยียด สหายชาวใต้ร่อนจดหมายอีเล็กทรอนิกส์มาไหว้วานให้ช่วย “ดู” เรื่องสั้นที่เขาเขียน เรื่องสั้นที่มีความยาว ๓๔ หน้า มันมากมายเพียงพอที่จะทำให้ผมต้องลุกไปต้มมาม่ากินเมื่ออ่านไปได้แค่ครึ่งเดียว



จุดหมายปลายทางของเรื่องสั้นเรื่องนี้ สหายบอกว่าจะส่งไปประชันความงมบนเวทีนายอินทร์อวอร์ด ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียง ๘ วันก็จะหมดเขตส่งต้นฉบับ ทราบมาว่ากติกากำหนดความยาวไว้ไม่เกิน ๓๐ หน้า แต่สหายของผมเขียนมา ๓๔ หน้า เขาแนบข้อความในจดหมายในทำนองว่าจะมีทางใดบ้างไหมที่จะช่วยลดขนาดของมันลง?



ผมเอามือลูบคาง สัมผัสตอหนวดสากคาย อากาศเย็นจนผมต้องกระชับผ้าห่มแนบลำตัว แต่ฝ่ามือกลับชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ



ผมอ่านเรื่องสั้นของสหายรักจนจบ จากนั้นจึงเลื่อนเมาส์กดปุ่มเปิดโปรแกรมไมโครซอฟท์เวิร์ด นั่งจ้องหน้าจอสีขาวว่างเปล่าเนิ่นนาน



เคอร์เซอร์กะพริบเรียกร้องให้ผมกดปุ่มพิมพ์ข้อความ หัวใจของผมก็ร่ำร้องให้ผมเขียนอะไรสักอย่าง ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอด อากาศกลางดึกเย็นจัดจนแทบจะสำลัก



แต่ไหนแต่ไรมา นิสัยการอ่านของผมจะเป็นไปในลักษณะที่เรียกว่า “อ่านเอา” ความหมายก็คืออ่านเอา ไม่คิดจะอ่านเพื่อเผื่อแผ่แบ่งปันใครทั้งนั้น งานเขียนชิ้นใดของใครก็ตาม ต่อให้ย่ำแย่แค่ไหนผมก็อ่านเอาได้สบายมาก เพราะโดยจุดประสงค์การอ่านที่ผมยึดถือมาเนิ่นนานก็คืออ่านเพื่อพัฒนางานเขียนของตัวเอง



สหายท่านนี้เป็นคนที่ถูกผม “อ่านเอา” มาตั้งแต่สมัยที่เห็นข้อความแรกๆที่เขาโพสต์ลงบอร์ด(winbookclub) จากข้อความกระท่อนกระแท่นสะเปะสะปะ จนกระทั่งถึงเรื่องสั้นดีกรีรางวัล ผมพบว่าเขาเป็นคนที่มีพัฒนาการ แม้ไม่ถึงกับรุดหน้าแบบก้าวกระโดด แต่ความสม่ำเสมอและมุ่งมั่นในงานเขียนของเขา ทำให้ผมไม่รู้สึกเสียดายเวลาที่ตั้งหน้าตั้งตา “อ่านเอา” งานของเขา



แต่ในวันนี้ ผมต้องอ่านงานเขียนของเขาแล้วแบ่งคืนเขาไป แบ่งความรู้ แบ่งความคิด และแบ่งประสบการณ์ โดยการชำแหละเรื่องสั้นเรื่องนี้เพื่อหาจุดบกพร่อง



แล้วผมก็ได้พบว่า งานนี้มันยากกว่าการเขียนเรื่องสั้นสักเรื่องเสียอีก



ผมไม่แน่ใจนักว่า สิ่งที่ผมเขียนตอบเขาไปนั้นจะเป็นประโยชน์หรือเป็นโทษต่อเขามากน้อยเพียงใด ผมไม่อาจชมว่าเขาเขียนได้เลิศเลอเหลือเกิน และไม่อาจหาข้อตำหนิใดๆได้มากไปกว่าหาเรื่องสั้นสักเรื่องที่มีโทนเรื่องใกล้เคียงกันและมีขนาดความยาวไล่เลี่ยกันมาเทียบเคียง ใช้ประสบการณ์อ่อนหัดชี้ให้เขาดูในบางจุด ท่ามกลางอาการหวั่นใจว่าตนกำลังสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำหรือกำลังเอามะพร้าวห้าวมาขายสวน



หลังจากคลิกส่งจดหมายกลางดึกแล้ว ผมตัดสินใจเขียน “บันทึกระหว่างทาง” เพื่อเน้นย้ำลงกลางใจของตนว่า จงอย่าได้ปล่อยให้ความสุขแห่งการขีดเขียนหลุดลอยหนีหายไปไหนอีก จงมีชีวิตอยู่เพื่อรออ่านงานเขียนของสหาย(อย่างเช่นวันนี้) และจงตั้งใจเขียนงานดีๆให้สหายอ่าน



และสุดท้ายก่อนที่ผมจะมุดหัวเข้าใต้ผืนผ้านวม ผมหวังในใจว่า สหายของผมจะขยับเท้าก้าวไปอีกขั้นอย่างที่ตั้งใจไว้



กลางดึก

คืนวันอาทิตย์ที่ ๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๒